Μετά τους Βασίλη Σπανούλη, Νίκο Ζήση , Γιάννη Μπουρούση και ο Στράτος Περπέρογλου ανακοίνωσε την απόσυρσή του μέσω του προφίλ του στο Instagram , αποχαιρετώντας το μπάσκετ έπειτα από μία μεγάλη επαγγελματική καριέρα.
Η ανάρτηση :
«Πέρασε πάνω από ένας χρόνος από τότε που έβαλα τα παπούτσια μου για τελευταία φορά σε επίσημο, επαγγελματικό παιχνίδι μπάσκετ. Ο Covid-19 έκοψε την καριέρα μου απότομα με έναν απροσδόκητο τρόπο. Πάνω από είκοσι χρόνια της ζωής μου έχουν δοθεί στο παιχνίδι που μου αρέσει.
Το μπάσκετ με μετέφερε σε όλο τον κόσμο, με έβαλε κάτω από μερικούς από τους πιο ταλαντούχους, επιτυχημένους προπονητές / γυμναστές της εποχής μου. Με έβαλε σε ομάδες με παίκτες που σέβομαι και μου παρείχαν χρυσές στιγμές, χαραγμένες στο μυαλό μου για πάντα. Δεν έχω τίποτα άλλο παρά ταπεινή ευγνωμοσύνη για τη διαδρομή που με πήγε το επαγγελματικό μπάσκετ.
Αναμφισβήτητα, το χέρι του Θεού δεν με άφησε ποτέ, ούτε την οικογένειά μου, καθοδηγώντας τα βήματά μας, με έναν τρόπο που τίποτα δεν φαινόταν δυνατό.
Το σχέδιό του για μένα ήταν πάντα να είμαι επαγγελματίας παίκτης μπάσκετ. Ως νεαρό κοκαλιάρικο παιδί στην Καβάλα, ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ το δρόμο που θα βρισκόταν μπροστά μου, για την οικογένειά μου και για μένα. Τα μέρη όπου θα πήγαινα, τα μη ρεαλιστικά όνειρα που θα γίνονταν πραγματικότητα. Τίποτα δεν ήρθε χωρίς θυσία, ποτέ δεν συμβαίνει έτσι και σίγουρα δεν ισχύει μόνο για μένα. Οποιοσδήποτε γονέας ενός επαγγελματία αθλητή γνωρίζει ότι από τα πρώτα χρόνια, είναι μια οικογενειακή δέσμευση, μια πορεία μεγάλου κέρδους, αλλά και απώλειας. Αν και λίγοι αθλητές θα το ανταλλάξουν με οποιονδήποτε άλλο τρόπο, δεν είναι ο δρόμος της ευκολίας.
Παρόλο που καθυστέρησα λίγο, δεν είναι ποτέ πολύ αργά για να ευχαριστήσω όλους τους θαυμαστές, που με έχουν υποστηρίξει, επευφημίσει (ακόμη και βρίσει κατά καιρούς ;)) στο γήπεδο. Ο κόσμος είδε την προηγούμενη χρονιά πώς είναι ο αθλητισμός χωρίς οπαδούς, κάτι που κανένας από εμάς δεν θέλει να ξεχωρίσει. Φέρνεις την καρδιά και την ψυχή στα στάδια.
Ευχαριστώ όλους τους προπονητές μου, έχω μάθει κάτι από τον καθένα σας – πέρα από το μπάσκετ, και στη ζωή. Ευχαριστώ όλους τους συμπαίκτες μου όλα αυτά τα χρόνια, μοιραστήκαμε τις καλύτερες, καθώς και τις χειρότερες στιγμές μαζί, είναι πραγματικά μια αδελφότητα.
Για τους γονείς μου και τον αδερφό μου, βρισκόσασταν πάντα στη γωνία μου, οι μεγαλύτεροι θαυμαστές μου – σας αγαπώ. Σας ευχαριστώ.
Στη σύζυγό μου και στα παιδιά μου – τι βόλτα! Είμαι πολύ ενθουσιασμένος για αυτό το επόμενο κεφάλαιο, τι χαρά να το μοιραστώ μαζί σας, δεν υπάρχει κανένας άλλος που θα ήθελα στο πλευρό μου.
Και στον Θεό μου, στον οποίο χρωστάω τα πάντα, ας δοξάζεται μέσω οτιδήποτε κάνω.
Τα καλύτερα έρχονται!».
