Ένας κύκλος έκλεισε για τον αθλητή Αποστόλη Μπίνα , που υπηρέτησε επί τρεις δεκαετίες το άθλημα της καλαθοσφαίρισης σε ερασιτεχνικό επίπεδο, αφήνοντας πίσω του μια πορεία γεμάτη εμπειρίες, συμμετοχές και ανθρώπινες σχέσεις.
Από την πρώτη του επαφή με τον χώρο μέχρι και την απόφασή του να αποσυρθεί από την ενεργό δράση, το μπάσκετ αποτέλεσε για εκείνον ένα σταθερό σημείο αναφοράς στη ζωή του.Με παρουσία σε πολλές ομάδες της Θεσσαλίας , ο αποχωρών αθλητής στάθηκε ενεργός μέτοχος του παιχνιδιού, με έμφαση στη συλλογικότητα και το ήθος. Ο ίδιος αναγνωρίζει ότι, παρότι δεν αξιοποίησε πλήρως τις δυνατότητές του, το σημαντικότερο αποτύπωμα της πορείας του είναι η αγάπη που μετέδωσε στον αθλητισμό και στα παιδιά του.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε σε προπονητές, συμπαίκτες και φίλους που στάθηκαν δίπλα του, αλλά και σε ανθρώπους που τον στήριξαν σε δύσκολες στιγμές, συμβάλλοντας ώστε να συνεχίσει την ενασχόλησή του με το άθλημα. Με την αποχώρησή του, εκφράζει ευγνωμοσύνη σε όλους όσους συνεργάστηκαν μαζί του όλα αυτά τα χρόνια, καθώς και σε όσους συνέβαλαν στην κοινή πορεία εντός και εκτός παρκέ.
Η απόφαση αυτή σηματοδοτεί το τέλος ενός μεγάλου αθλητικού ταξιδιού, με σεβασμό στο παρελθόν και εκτίμηση για όσα προσέφερε το άθλημα στην προσωπική του διαδρομή.
Αναλυτικά η ανακοίνωση του στα Social Media :
Κι όμως είναι αλήθεια... ΤΟ ΚΟΒΩ!!! Δεν ξέρω τι να πρωτογράψω...Ένα απ τα σημαντικότερα κομμάτια της ζωής μου, μια μεγάλη μου αγάπη και μια απίστευτη ψυχολογική διαφυγή έφτασε στο τέλος μετά από 31 συνεχόμενα χρόνια...Ήταν το μακρινό 1994 όταν αποφάσισα να κατέβω απ το χωριό μου με 2 οτοστόπ και να καταφέρω να φτάσω στο γήπεδο Αλκαζάρ... Δεν φανταζόμουν ποτέ όσα θα ζούσα μέσα απ αυτό το μαγικό άθλημα..
Συναισθήματα έντονα..Συναισθήματα χαράς σε νίκες και ανόδους αλλά και συναισθήματα λύπης σε ήττες και υποβιβασμούς..Αμέτρητες γνωριμίες που κάποιες εξελίχθηκαν σε φιλίες μιας ζωής..Το κυριότερο όμως είναι ότι κατάφερα να γίνω πρότυπο για τους δύο γιους μου.. Τους έκανα ν αγαπήσουν τον αθλητισμό και να βρίσκονται στον χώρο..Αυτό φυσικά είναι και το μεγαλύτερο κέρδος αυτού του μεγάλου ταξιδιού.. Κάνοντας την αυτοκριτική μου στο παικτικό κομμάτι πιστεύω ότι θα μπορούσα να παίξω αρκετά παραπάνω...Και επειδή είμαι γενικά δίκαιος άνθρωπος και λέω τα πράγματα όπως είναι και όχι όπως με βολεύουν θα πω ότι ήμουν αρκετά τεμπέλης για να έφτανα σ αυτό το "παραπάνω".. Δεν δούλεψα ποτέ το σώμα μου όπως έπρεπε και σε συνδιασμό με αρκετά άλλα προβλήματα απλά δεν προχώρησα.. Θέλω να πιστεύω ότι δεν θα το μετανιώσω όπως έγινε με πολλούς συναθλητές μου που ανακοίνωσαν ότι σταματάνε και μετά απο λίγο το ξανάρχισαν πάλι.. Τα τελευταία χρόνια έπαιζα στην ουσία με ανάπηρο δεξί πόδι οπότε απλά έφτασε το τέλος..Όσοι παίζουν ακόμα μετά τα 40 με οικογένεια και υποχρεώσεις απλά είναι ήρωες και μπορούν να καταλάβουν...
Θέλω να ευχαριστήσω όλες τις ομάδες που αγωνίστηκα. Περσέα Λάρισας, Κένταυρο Γιαννούλης, Νίκαια Λάρισας, ΑΟΚ Χαλανδρίου, Κεραυνό Λάρισας, ΓΣ Φαρσάλων, Αστέρα Λάρισας, ΑΕΛ, Φοίβο Γιαννούλης και ΕΑΛ.... Επίσης θέλω να ευχαριστώ όλους τους προπονητές που συνεργάστηκα αλλά και όλους τους συναθλητές μου για όσα περάσαμε τόσο στο παρκέ όσο και στ αποδυτήρια εκεί που γινόταν τα καλύτερα.. Όλοι στον χώρο γνωρίζουν ποιος είμαι. 31 χρόνια δεν προκάλεσα ποτέ. 31 χρόνια μια μόνο τεχνική ποινή( μαρια δοτα είχες αυτήν την τιμή) και μια αποβολή σε παιχνίδι από διαιτητικό λάθος..
Δεν θα μπορούσα όμως να μην κάνω ειδική μνεία σ έναν άνθρωπο οποίος με βοήθησε σε μια πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου. Το 1999 όταν έπαθα ρήξη χιαστού βρέθηκα μπροστά σ ένα οικονομικό αδιέξοδο καθώς δυστυχώς δεν υπήρχε ή απαραίτητη οικονομική δυνατότητα απ το σπίτι ώστε να καλυφθεί το χειρουργείο. Ο τότε προπονητής μου λοιπόν στον Περσέα Λάρισας Αποστόλης Σαριμπαλίδης με δική του πρωτοβουλία συγκεντρώσε τα χρήματα (αρκετά πολλά για την εποχή) από ανθρώπους που ήθελαν να βοηθήσουν και έτσι έγινε το χειρουργείο χάρη στο οποίο μπόρεσα και ξαναμπήκα στο γήπεδο παίζοντας μέχρι και φέτος το άθλημα που λάτρεψα.. Κοουτσάρα μου Apostolos Sarimpalidis σ εχω ευχαριστεί πολλές από κοντά για το καλό που μου κάνες τότε αλλά ένιωθα ότι ήθελα να το κάνω και δημόσια στο τέλος μου.. Ο Θεός να σ έχει καλά με υγεία.
Όπως ανέφερα και παραπάνω όλα αυτά τα χρόνια γνώρισα πολύ κόσμο μέσα απ τον χώρο του μπάσκετ.. Θα ήθελα κλείνοντας ν αναφερθώ σε τέσσερα άτομα που τους ξεχώρισα και τους έχω μεγάλη αδυναμία κάτι που θα ισχύει για πάντα..Είναι οι τρεις πρώην συμπαίκτες μου Ntikoudis Panos Spyros Bazakis Dimitris Kotoulas... Και ο αγαπημένος μου προπονητής και αδελφός μου Tsimas Ioahhns... Η ομάδα που αγάπησα περισσότερο? Εννοείται ο Αστέρας Λάρισας...
