Δικοί του όροι. Δική του ομάδα. Δικά του όλα. Είναι το πρωτάθλημα του LeBron James, του κορυφαίου μπασκετμπολίστα, έτσι δεν είναι;"Ένα ματς που θα μείνει στην ιστορία" αυτό κατάφερε να πει συγκινημένος ο Kyrie Irving. Και έχει δίκιο. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Καταρχάς για τους Cavs που πανηγύρισαν το πρώτο τους πρωτάθλημα (το οποίο έβαλε τέλος στην "κατάρα" δεκαετιών της πόλης σε οποιοδήποτε επαγγελματικό σπορ) και πέτυχαν αυτό που δεν έχει γίνει ποτέ : να "γυρίσουν" μια σειρά από το 1-3. Για τον LeBron James που κέρδισε το δύσκολο στοίχημα, στο οποίο μάλιστα αποφάσισε μόνος του να βάλει τους όρους και τον βαθμό δυσκολίας. Πρωτάθλημα στο σπίτι του. Ιστορικό και για τους ηττημένο που δίνει δόξα στον νικητή. Η ομάδα του 73-9. Που άφησε έναν μεγάλο αστερίσκο σε μια εξίσου σημαντική χρονιά. Το ρεκόρ της κανονικής περιόδου ολοκληρώθηκε χωρίς δαχτυλίδι. Λειψή.
Οι Cavs, πάντως, έδειξαν για ένα ακόμη παιχνίδι ότι είναι η πιο "έτοιμη" ομάδα. Φάνηκε στο βλέμμα τους από το 5ο κιόλας παιχνίδι. Ναι, ναι, αυτό που πάντα θα αναφέρεται σαν "αυτό που δεν έπαιξε ο Green". Και όλοι είδαμε πόση σημασία έχει αυτή η πρόταση. Ο Green, ο παίκτης-κλειδί των Warriors, είχε 32 πόντους (6/8 τρίποντα), 15 ριμπάουντ και 9 ασίστ παίζοντας όλο το ματς εκτός από 66 δευτερόλεπτα, διεκδικώντας παράλληλα κάθε ριμπάουντ, καλύπτοντας κάθε τρύπα, μαρκάροντας από το "1" ως το "5". Όπως και να 'χει όμως σημασία έχει η παρέα του LeBron. Που κατάφερε να μείνει συγκεντρωμένοι και να πετύχει το ακατόρθωτο 3-0. Παρά τις αντιξοότητες. Ακόμη και όταν έβλεπε τον Curry να συνδέεται από μακριά, ή τον Thompson στην αμέσως επόμενη φάση να ευστοχεί μαρκαρισμένος στον αιφνιδιασμό.
Η εικόνα του αγώνα ήταν τέτοια που η κατάληξη φαινόταν από μακριά: όταν για παράδειγμα στο ημίχρονο η διαφορά ήταν στους 7 πόντους και η μια ομάδα είχε ευστοχήσει σε 10 τρίποντα και η άλλη μόνο σε ένα. Ήταν σίγουρο ότι όλο αυτό θα αλλάξει. Και άλλαξε. Αρχικά λόγω του JR Smith και στη συνέχεια λόγω του Kyrie Irving. Αυτοί ήταν που συνέχισαν το on-ball παιχνίδι των Cavaliers όταν ο LeBron άρχισε να μένει από δυνάμεις. Όλο το βράδυ να ψάχνουν το mismatch. Όλο το βράδυ να "σημαδεύουν" τον Steph Curry που αποδείχτηκε κατώτερος των περιστάσεων. Πρώτα λόγω της άμυνας του. Και μετά για όλα τα άλλα. Εξάλλου συνολικά οι Warriors δεν έδειξαν το αληθινό τους πρόσωπο. Ο Green αποτέλεσε το πρίσμα για οτιδήποτε καλό συνέβαινε στο γήπεδο, αλλά οι Splash Brothers (12/36 σουτ, 6/24 τρίποντα) προσπαθούσαν όλο το ματς να "μπουν" στο ματς άγαρμπα. Με βιαστικές επιλογές και κακά σουτ.
Ήταν φανερό ότι όσο κυλούσε το παιχνίδι και οι Cavs έμεναν στο ματς ότι στο τέλος δεν θα ήταν έτοιμοι να ανταποκριθούν. Το στυλ τους είναι τέτοιο που μοιάζει να αναβλύζει από μέσα τους. Σ' αυτό το ματς (όπως και στα δύο προηγούμενα ή στα πρώτα της σειράς με τους Thunder) δεν φαινόταν αυτό. Συνέβαινε κάτι διαφορετικό. Κάτι αγχώδες. Αυτό έβγαζαν οι πάντες. Εκτός του Green, που ήταν ο γνωστός Green. Ο άνθρωπος που έπαιξε περισσότερο point-guard από οποιονδήποτε άλλον, επειδή ακριβώς ο Kerr γνώριζε ότι ο μοναδικός τρόπος για να κυκλοφορήσει καλύτερα (και περισσότερο η μπάλα) είναι να μην κολλάει στα χέρια του Curry, αλλά να περνάει συχνότερα από τα δικά του.
Ο Irving από την άλλη ήταν για ακόμη ένα ματς εκπληκτικός. Δεν είναι μόνο οι 26 πόντοι του σε σύνολο. Ήταν το καθοριστικό τρίποντο που πέτυχε στο τελευταίο λεπτό, ή το 11-0 στο οποίο πρωταγωνίστησε αλλάζοντας το momentum και βάζοντας έξτρα πίεση στους γηπεδούχους. Ήταν το "στήριγμα" που έψαχνε το Cleveland, όταν τα πόδια του "Βασιλιά" άρχισαν να τον προδίδουν.
Αλλά μήπως αυτό δεν ήταν λογικό; Γιατί αν θέλουμε να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους (ημέρες Euro είναι άλλωστε) ο "King" έπαιζε επιθετικός, μέσος, αμυντικός και τερματοφύλακας. Αυτός κι αν ήταν παντού! Τριπλ-νταμπλ (το τρίτο στην ιστορία) με 27 πόντους, 11 ριμπάουντ, 11 ασίστ και 3 κοψίματα, το ένα εκ των οποίων άκρως καθοριστικό. Το lay-up αυτό του Iguodala θα έφερνε τους Warriors μπροστά στο σκορ σε μια κρίσιμη καμπή του αγώνα. Αλλά όχι... Ο James δεν θα άφηνε κάτι τέτοιο να συμβεί.
Η καλύτερη περιγραφή για το κόψιμο του LeBron που θα βρεις εκεί έξω δημοσιεύτηκε στο"The Ringer"Βλέπω τον Θεό. Τα σύννεφα πάνω από το γήπεδο χωρίζονται και ένας κεραυνός τα σκίζει, συνοδευόμενος από το υστερικό γέλιο του Phil Knight. Ο LeBron James πέφτει από τον ουρανό και καρφώνει τη μπάλα από την προσπάθεια του Iguodala στο ταμπλό. Το χέρι του -δεν ξέρω- σαν να βγήκε τρία μέτρα πάνω από το τετραγωνάκι. Είναι σαν τις ιστορίες που ακούς για το πως ένας γονιός σήκωσε ένα φλεγόμενο αμάξι πάνω από το παιδί του. Είναι σαν να βλέπεις τον Ηρακλή να λέει "πάνω να καθαρίσω τους στάβλους", να σηκώνει τα μανίκια και να απλά να το κάνει".
Μετά το "The Shot", πλέον έχουμε και το "The Block".
O "Βασιλιάς" πέτυχε κάτι μοναδικό: ολοκλήρωσε τους τελικούς όντας πρώτος σε πόντους, ριμπάουντ, ασίστ, κλεψίματα και κοψίματα. Και από τις δύο ομάδες. Α-ΠΙ-ΣΤΕ-ΥΤΟ.
Για αυτό και στο τέλος ξέσπασε. Γιατί πέτυχε αυτό που ήθελε. Σκαρφάλωσε την ανηφόρα που κατασκεύασε μόνος του. Κάθε παιδάκι που πιάνει μια μπάλα του μπάσκετ και σουτάρει σε ένα σκοτεινό γήπεδο δεν κάνει την ίδια σκέψη; Να πάρει το πρωτάθλημα. Να είναι MVP. Να παίζει και η ομάδα να είναι χτισμένη γύρω του. Αυτή η ομάδα να είναι η ομάδα της πατρίδας του. Η ομάδα του LeBron. Το πρωτάθλημα του LeBron. Αυτό που είδαμε ήταν ένα αριστούργημα κανονικά. Βγαλμένο από τα όνειρα ενός πιτσιρικά που κάθεται στο κρεβάτι του με τα μάτια ανοιχτά. Ένα έργο με τα όλα του. Με την ανατροπή, το δράμα, την κάθαρση και φυσικά τον από μηχανής θεό. Σενάριο, σκηνοθεσία, πρώτος ρόλος: όλα LeBron.
Λάθος στιγμή για συγκρίσεις. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Ειδικά να μιλάμε για legacy. Δεν μπορεί κανείς να μου βγάλει από το μυαλό όμως ότι αυτός είναι ο καλύτερος μπασκετμπολίστας που είδαμε ποτέ. Αφήστε το σημαντικότερος, αυτός που πήρε τα πιο πολλά, ή οτιδήποτε άλλο. Μιλάμε μόνο για μπάσκετ. Ο καλύτερος! Μέχρι τον επόμενο. Αυτός που κάνει τα πάντα. Ένα ανθρώπινο τείχος στην άμυνα και παράλληλα πυρηνικό όπλο στην επίθεση. Ο παίκτης που παίζει όλες τις θέσεις. Αλλάζει το παιχνίδι με την παρουσία του σε τόσους πολλούς τομείς. Επιτρέψτε μου το διάλειμμα, θα επανέλθω επί του θέματος.
Τώρα μιλάμε για κάτι διαφορετικό. Μιλάμε για Game 7. Μιλάμε για μια μάχη άνευ προηγουμένου. Δεν μπορεί να σ' αρέσει το μπάσκετ και να μη το λάτρεψες όλο αυτό. Από την αρχή ως το τέλος του. Κράτα αυτές τις στιγμές γιατί θα συζητάμε για πολλά χρόνια ακόμη για τη σεζόν 2015-16.
ΠΗΓΗ: http://nba.sport24.gr/
